Over het Wilhelmietenmuseum
In het jaar 1847 werd in Huijbergen het laatste klooster van heel de Wilhelmietenorde gesloten. Het vicariaat Breda nam de bezittingen over en stelde deze beschikbaar voor de opvoeding van weeskinderen. De Broeders van Huijbergen begonnen hier hun opvoedingswerk. Helaas is het klooster van de Wilhelmieten, met alle latere uitbreidingen in 1944 door de Duitsers in brand gestoken.
Het zeventiende-eeuwse poortgebouw doorstond de brand van 1944. De Wilhelmieten gebruikten dit gebouw voor allerlei doeleinden, bijvoorbeeld koestal, bakkerij, kelder, brouwerij en tiendschuur. Ook de Broeders van Huijbergen deden dat. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het poortgebouw zelfs als school gediend. Hiertoe had men de poort dichtgemetseld en de lange oostzijde van een reeks grote ramen voorzien. In 1965 werd besloten tot restauratie, die in 1967 begon onder leiding van de architecten L. Sadée en J. de Bruijn. Bedoeling was dat het gebouw de huisvesting van het op te richten Wilhelmietenmuseum zou worden. Twee broeders waren direct bij de restauratie betrokken: Nerius Luijten als opzichter van de bouw en Alberik van Rijckevorsel als esthetisch adviseur. Hij verzamelde ook de schilderijen, objecten en boeken die in het museum ten toon werden gesteld. Broeder Cecilius van der Westen was de eerste conservator. Hij werd in 1989 opgevolgd door Adri Franken.
In een zestal zalen worden vele herinneringen aan de Wilhelmietenorde en aan het werk van de broeders van Huijbergen tentoongesteld. Daarnaast wordt er ruimte geboden voor tijdelijke exposities.
Wilhelmietenvleugel – stal, archiefkamer
Congregatievleugel – kelder, gallerij, brouwerij, tiendschuur, boerenkeuken
Recente reacties